ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΤΩΝ ΛΙΠΑΣΜΑΤΩΝ ;
Άρθρο Ζαχαρία Ζούπη, Δημοτικού Συμβούλου Κερατσινίου- Δραπετσώνας, επικεφαλής Δημοτικής Κίνησης « ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ »
Λίγες μέρες πριν παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα του Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού της Περιφέρειας Αττικής για την Ανάπλαση των Λιπασμάτων. Η αλήθεια είναι ότι τα περίμενα ανυπόμονα, έστω ως μια δεξαμενή ιδεών. Η αλήθεια επίσης είναι ότι απογοητεύτηκα από όσα άκουσα. Δεν φταίνε τα μελετητικά γραφεία, οι νέοι κατά βάση άνθρωποι που εργάστηκαν για να παρουσιάσουν σκέψεις, προτάσεις .Άλλωστε ακούστηκαν όμορφες , γουστόζικες προτάσεις. Κυρίως νομίζω ότι φταίει το πλαίσιο που τέθηκε και που καθορίζει τον χώρο των 650 στρεμμάτων ως ένα χώρο απλά περιβαλλοντικής αναβάθμισης , χώρων πρασίνου η συναυλιών.
Αυτό ήταν λοιπόν όλη η προσπάθεια πολλών, πολλών χρόνων; Να γίνει ένας τέτοιος χώρος, χώρος για περίπατο και χαλάρωση;
Εγώ νόμιζα ότι όσοι έχουν πασχίσει πολύ η λίγο από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 για την ανάπλαση , πάσχισαν και πάλεψαν έχοντας κατά νου ότι αυτός ο χώρος που αποτελεί το αναπτυξιακό και περιβαλλοντικό « φιλέτο» του ευρύτερου Πειραιά , θα μπορούσε να αλλάξει την ρότα της ευρύτερης περιοχής. Πίστευα ,ότι σε μια περιοχή που η ανεργία έχει χτυπήσει « κόκκινο» οφείλουμε όλοι να δούμε παράλληλα με την περιβαλλοντική αναβάθμιση , την ανάπτυξη με την δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας .
Βέβαια, στο πρώτο βραβείο του διαγωνισμού κάπου παρεπιπτόντως αναφέρθηκε ,ότι μπορούν να προβλεφτούν Μουσείο Βυθού, Μουσείο Βιομηχανικής Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Πειραιά, Κέντρο Βιομηχανικών Αρχείων και Τεχνικών Βιβλιοθηκών, Αίθουσες Συναυλιών/ Εκθέσεων / Σχολή Χορού, Ναυταθλητικό Κέντρο , Παιδιατρικό Νοσοκομείο και άλλα πολλά. Μια απλή ερώτηση : Ελήφθη καθόλου υπόψη ότι ο συντελεστής δόμησης που έχει ψηφιστεί είναι 0,15 και αν ναι, που θα κατασκευαστούν όλα αυτά; Νομίζω λοιπόν ότι βρισκόμαστε σε μια έκθεση ιδεών , μπροστά σε πολύ ωραίες ιδέες μέσα σε ένα αφηρημένο πλαίσιο που δεν οδηγεί απλά πουθενά. Λείπει η κεντρική ιδέα μιας νέας αναπτυξιακής, οικονομικής, περιβαλλοντικής πορείας της ευρύτερης περιοχής με μοχλό την αξιοποίηση των 650 στρεμμάτων. Και υπάρχει ασφαλώς και το αξεπέραστο εμπόδιο του τόσο χαμηλού συντελεστή
Η αλήθεια είναι ότι είχα αρχίσει να αισιοδοξώ όταν παίρνονταν πίσω οι ρυθμίσεις Μανιάτη που επανέφεραν τον κίνδυνο μιας νέας βιομηχανοποίησης της περιοχής με τον αγώνα των Δημοτικών Αρχών , των Δημοτικών Συμβουλίων, των φορέων και των πολιτών, όταν επί προηγούμενης Δημοτικής Αρχής ανοίγαμε δρόμο προς την παραλία , όταν καθιερώναμε ως δεδομένο ιστορικό Μνημείο το Θεμιστόκλειο, όταν παραχωρούνταν άλλα 100 στρέμματα στον Δήμο πέραν των 150 που ήδη κατείχε.
Δεν μπορώ να πω το ίδιο και τώρα και αυτό γιατί :
- Δεν βλέπω να γίνονται βήματα με βάση καθαρό σκεπτικό και αναπτυξιακή διάσταση
- Αισθάνομαι ότι έχει δίκιο ο φίλος Γ. Τσιρίδης σε πρόσθετο άρθρο , όπου επισημαίνει ότι βρισκόμαστε 25 χρόνια πίσω από τότε που οι Δήμοι Δραπετσώνας και Κερατσινίου σε συνεργασία με την Αναπτυξιακή των Δήμων ( ΑΝΔΗΠ) είχαν εμφανίσει γα πρώτη φορά μια πρόταση για τον χώρο και μάλιστα σε μια στιγμή που όλες οι βιομηχανίες λειτουργούσαν ακόμα.
- Βρισκόμαστε πολύ πίσω από το στάδιο προκαταρκτικών μελετών ανάπλασης με οικονομική ανάλυση και την πολεοδομική μελέτη ( με τροποποίηση του ρυθμιστικού σχεδίου) και ακόμα πιο πίσω από τις Μελέτες εφαρμογής και κατασκευών
- Ακόμα συζητιέται για το ιδιοκτησιακό και κατά κάποιους υπάρχουν « φερόμενοι ιδιοκτήτες » και οδηγούνται σε δήθεν αγωνιστικές καταλήψεις όπως εκτάσεων της ΕΘΝΙΚΗΣ και άγονες ,ανούσιες αντιπαραθέσεις που μπορεί να έχουν σημαντικό κόστος για τον Δήμο και την υπόθεση της Ανάπλασης.
- Έχουν ακατανόητα παρατήσει την ιδέα της ιστορικότητας χώρων ( π. χ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΙΟ)
- Κυριαρχεί μια αντίληψη « κουρελούς » για την αξιοποίηση του συνολικού χώρου αφού σήμερα φτιάχνεται μια εξέδρα εδώ, αύριο θα φτιαχτεί ένα γήπεδο εκεί και κάποιοι πανηγυρίζουν παίζοντας με τους πολίτες και την αυθόρμητη τάση να θεωρείται θετικό οτιδήποτε γίνεται σε ένα εγκαταλελειμμένο χώρο. Αυτό όμως είναι σχέδιο ανάπλασης; Γι αυτό μιλούσαμε τόσα χρόνια;
- Δεν αγγίζεται καν το οικονομικό θέμα που είναι μείζον ,αφού ακόμα και αν όλα τα προηγούμενα ήταν λυμένα κανείς δεν απαντά στο απλό ερώτημα : Με ποιους πόρους θα δημιουργηθούν υποδομές και θα λειτουργεί ένας χώρος εκατοντάδων στρεμμάτων ; Αλήθεια, όσοι πιστεύουν στην ιδέα ενός καθαρού Πάρκου και μόνο, έχουν προβληματιστεί καθόλου με την κατάντια ενός πολύ σημαντικού χώρου και μάλιστα στο κέντρο της Αθήνας σαν το Πεδίον του Άρεως;
Αυτά με κάνουν και αισθάνομαι όχι και τόσο αισιόδοξος. Πολύ περισσότερο όταν η σημερινή Δημοτική Αρχή δεν θεωρεί υποχρέωσή της να διαβουλεύεται ιδιαίτερα με κανένα και γι αυτό άλλωστε έχει απορρίψει επανειλημμένως την πρόταση να λειτουργεί Επιτροπή Ανάπλασης .Πολύ περισσότερο όταν χαίρεται τόσο από τις συναυλίες που οργανώνει φέτος, που δεν απαντάει καν όχι απλά στα ερωτήματα , αλλά και στις σοβαρές ενστάσεις σχεδόν όλων των παρατάξεων της Αντιπολίτευσης για τα θέματα ασφάλειας του χώρου εκδηλώσεων με φορείς, ανθρώπους και μέσα ενημέρωσης εγνωσμένης ευαισθησίας να τις αντιμετωπίζουν περίπου ως γκρίνια. Αναρωτήθηκα πολλές φορές το τελευταίο διάστημα ,αν είναι πιο σημαντικό το ότι πήγε πολύς κόσμος σε συναυλίες και αν έπρεπε να κάνω περατζάδες και εγώ η αν αύριο αποδειχτεί ότι υπάρχουν κατάλοιπα ραδιενέργειας στον χώρο η αν συμβεί κάποιο ατύχημα λόγω της μη ύπαρξης πιστοποιητικού στατικότητας για τις κατασκευές. Αναρωτήθηκα πολλές φορές αν έπρεπε να ανεχτώ την ένοχη σιωπή της Δημοτικής Αρχής και την συνειδητή η μη ανοχή αυτών των κινδύνων.
Κατέληξα ότι οι αρχές δεν παζαρεύονται, ότι δεν πρέπει να παίξω αυτό το παιχνίδι με τις χάνδρες για τους ιθαγενείς. Όπως και σήμερα επιλέγω να πω καθαρά: Η υπόθεση της Ανάπλασης του χώρου κινδυνεύει. Κινδυνεύει από την έλλειψη σχεδίου, πόρων, χρονοδιαγράμματος βημάτων , ερασιτεχνισμού , αποφυγής ουσιαστικού διαλόγου .Μια πραγματικά μεγάλη ιδέα κινδυνεύει να βαλτώσει μέσα σε όμορφες ιδέες και προτάσεις…
Γι αυτό είναι αναγκαία μια κοινωνική, αυτοδιοικητική, πολιτική πρωτοβουλία που θα καταφέρει να προβάλει μια νέα πρόταση που θα διαπνέεται από φιλοδοξία για το μέλλον της περιοχής, αναπτυξιακό πνεύμα, περιβαλλοντική ευαισθησία. Διαφορετικά όλα θα αποδειχτούν όνειρα θερινής νυχτός.
